Rozdział 6

A więc zacznijmy od tego:

STO LAT NIALL!!!

No to liczymy! Od razu pokochałam matematykę!

*Perspektywa Perrie*

Czekałam na tę chwilę tak długo...

A teraz nie umiem wypowiedzieć tego głupiego "tak".

- Perrie Ewards. Czy wyjdziesz za mnie?- Zayn powtórzył swoje pytanie.

- Z-z-z-z-ayn- jąkałam się ale wypowiedziałam to:

- Tak.

Zayn włożył świecidełko na mój palec i wstał. Nie miałam ochoty na nic innego oprócz tego, by wpić się w te jego wargi. Chyba czytał mi w myślach.

- Kocham cię- po tych słowach zaczął mnie delikatnie całować. Jeszcze tak nigdy nie robił, co było wielką szkodą.

- Chodźmy do parku, co?

- Ok, ale sami dojdziemy do domu. Dziś jest piękna pogoda, głupio byłoby ją zmarnować na siedzeniu w restauracji. 

*Oczami Louis'a*

Siedziałem w krzakach z lornetką w ręku i Liam'em i Harry'm za sobą.

- Tak! Udało mu się!

- Co?

- Udało mu się! 

- Zayn'owi?

- Nie, Puchatkowi.

- Pokaż.

- Mówiłem, że mu się uda!

- NIE.

- Co nie? To mówiłem ja.

- Może być.

- Damy im trochę prywatności?

- Wow, Tomlison, nie wiedziałem, że możesz być taki poważny.

- No weź nie żartuj- powiedziałem sarkastycznie.

- Zadzwoń do dziewczyn. 

- Nie. 

- Czemu?

- O tym wie tylko i wyłącznie Eleonor. 

*Z perspektywy Zayn'a*

- To drugi najpiękniejszy dzień w moim życiu.

- Czemu drugi?

- Bo na pierwszym miejscu jest dzień, w którym cię spotkałem.

Dostałem słodkiego całusa w policzek.

- Kocham cię, mój ty BadBoy'u...- powtarzała te słowa jak zacięta płyta.

- Ja ciebie też. 

- Patrz!

- Co?

- Tam jest Niall!

- Gdzie?

Wskazała palcem na chłopaka siedzącego pod drzewem, trzymającego coś, co było kiedyś kwiatami.

Podbiegłem do blondyna. 

- Stary, co jest?

- Nienawidzę się.

- Czemu?

- Za swoją straszliwie głupią nieśmiałość...

- Dla kogo miały być te kwiaty?

- Dla Jade.

- Co!?

- Tak wiem, sorry, że nie powiedziałem ci o tym.

- Ty? Z Jade?- spytała się Pezz.

- Tak. Ona mi się podoba od tego miesiąca.

- Musisz jeszcze trochę poczekać, bo nie wiesz, czy ona czuje coś podobnego.

- Dobrze.

- Chodź z nami.

- Nie... Posiedzę tu jeszcze trochę i poużalam się nad sobą. Dobrze mi to zrobi.

- Sam tego chciałeś.

*Perspektywa Harr'ego*

- Cześć- rzuciłem krótkie przywitanie mojej koleżance z chłopakiem.

- Harry, poczekaj.

- Co?

- Musimy ci coś powiedzieć.

- Mów dalej...- zacząłem pić sok pomarańczowy, który po tych słowach znalazł się na koszuli Zayn'a:

- Oświadczyłem się Perrie.

Później zabrzmiałem jak ten facet z reklamy:

- Niemożliwe staje się możliwe.

- A moja koszula?

- Masz ją brudną na kołnierzu. Musisz ją wyprać.

- Ej!

- Ej to mówi koza mej. Idę do Lou.

Wszedłem do jego pokoju. Jak zawsze jego rzeczy wraz z brudnymi majtkami na wierzchu sterczały sobie jak gdyby nigdy nic. Normalka.

- Wiedziałeś!?

- O czym?- powiedział zachwycająco spokojnym tonem.

- O Zayn'nie!

- A ty nie?

- Tak, nie wiedziałem o nich.

- Ups, najwyraźniej zapomniałem komuś o tym powiedzieć... Muszę iść spać, papa.

- Rozwalasz mnie.

- Ty mnie też "mały"- i zamknął mi drzwi przed nosem.

*Trochę myśli Niall'a o późnej godzinie*

Może to nie jest miłość?

Może to tylko zauroczenie?

Nie wiem.

Wytrzymam i w końcu powiem jej to, co czuje.

Muszę iść spać, bo jutro koncert.

***

I jak tam moje wy Kevinki?

Jak wam się podoba rozdział?

Zaczynacie spełniać moje marzenie o tym, że mój blog będzie miał tysiąc wyświetleń!

Czekam na wasze rzadkie komentarze i przepraszam za długość tego rozdziału, bo chciałam go wlepić w ten piękny dzień. 

Papa i do nexta, Laurel xoxo