Rozdział 8

Przepraszam, że tak długo was szantażowałam, ale jestem w gimbazie (przeskok z podstawówki do gimnazjum to niezły kop, o tym wszyscy wiedzą) i czasem przy jedenastu zadaniach z fizyki, pierwiastkach chemicznych, "Dziadach, cz.2" i czterostronnym wypracowaniu z polskiego można zapomnieć o tym, że istnieje coś takiego jak INTERNET, laptop czy blog.
Napisałam ten rozdział patrząc na zakochanych podczas kilku przerw między nauką, tak więc myślę, że trochę przesadziłam z tą miłością.
Jeśli zależy ci na tym, by następny rozdział nie był tak głupi i krótki jak ten i został napisany szybciej, to napisz w komentarzu co o nim sądzisz.

*Perspektywa Liam'a*

- Ej! Nie przy ludziach!- odkleiłem Niall'a od Jade. Irlandczyk nie był z tego zadowolony.

- Czyli teraz nawet nie można się publicznie przytulać, tak?

- No jasne.

- Posłuchaj. Ty naprawdę potrzebujesz okularów. Przed chwilą miałeś swoje usta na jej ustach, co potocznie nazywamy całowaniem się. Czy ty rozumieć, czy powtarzać ten wykład jeszcze od dwóch do sześciu razy?- Hazza udawał profesorka ze szkoły Ell.

- To, że ty i Jade jesteście razem ze sobą kilka czy ileś tam dni, to nie znaczy to, że musicie nam to TAK pokazywać- nawet Lou nam przyznał rację.

- Dokładniej- dwa tygodnie, sześć dni i dziewiętnaście godzin. No, Horan, to na czym skończyliśmy?- Jade uśmiechając się, zagryzła wargę, podeszła do chłopaka i pocałowała go namiętnie.

- Zazdroszczę- mruknął pod nosem Zayn.

- Kto chce dzisiaj jechać na obiad do Mac'a?- spytałem się grupki tych kochanych "dzieci".

- I za właśnie takie pomysły cię kocham- Ell stanęła na palcach i przytuliła. Dopiero teraz zauważyłem patrzących się na nas przyjaciół.

- Ellie! I ty mi jeszcze mówisz NIE PUBLICZNIE???- po słowach swojej siostry siedemnastolatka zalała się czerwienią. Słodkie. Wyglądała jak skarcony szczeniaczek.

- To jedziecie do Mc'Donald'a?

- Nie chce mi się. Zjadłbym gotowane marchewki.

- Jak to ty Louis.

- A reszta?

- Nie zabieraj mi moich przygłupów!- pan Tomlison usiłował zatrzymać Zayn'a, łapiąc go za nogę. Tarzał się po białym dywanie, robiąc na nim plamy z Nutelli, którą przed chwilą jadł.

- Co ty robisz?!- Eleonor podniosła go i krzyknęła mu prosto w twarz.- Teraz to sprzątaj!
Pan Carrot zrobił maślane oczy i powiedział swojej dziewczynie coś do ucha.
- Louisie Tomlisonie! NIE! Nawet za to NIE!
- No dobra- zrobił zrezygnowaną minę.- Gdzie są ścierki?
- Prawa dolna półka z boku kuchni.
- Pytam się ostatni raz- kto z nami jedzie?!- po raz trzeci pytałem się reszty, ubierając bejsbolówkę. Za oknem bezsensowna pogoda. Jak to w Londynie.

Niall się odezwał:
- Nie, zostajemy w domu, ale kup mi frytki. Widzę, że tylko ona chce jechać- i wskazał na dziewczynę w czapce-krasnalce, na której pisało "SWAG"
- Idziemy?
- No jasne. Nie będziemy chyba na nich czekać- Ell obróciła głowę w stronę nadal leżących obok siebie osób.
- Chwila, jeszcze jedno- i wziąłem kluczyki ze najlepiej ogrzewanego auta, jakie mamy.
- Nie bierz kluczyków- przejdziemy się!
Popatrzyłem na nią z dołu do góry, po czym odparłem:
- Nie będzie ci zimno?
- Nie, no co ty, przecież jestem "gorąca"!- uśmiechnąłem się, a ona puściła do mnie oczko.
- Ell, zmień dilera!- usłyszałem głos z głębi domu, należący do jej siostry.
- Ha, ha, ha, naprawdę śmieszne!- odkrzyknęła.
- Wiem o tym.

*Godzinę później*

Szliśmy w stronę ulicy, zza której widać było z daleka ogromne, podświetlane, żółte "M" na czerwonym tle.

- No, widzisz, jesteśmy.

- Mówiłam, że dojdziemy. Trochę zmarznięci, ale dojdziemy.

- Zimno ci?

- Gdybyś mnie przytulił, było by mi cieplej.

- Chodź tu do mnie- w myślach dodałem jeszcze "Nawet nie wiesz, jak długo na to czekałem", przyciągając do siebie wątłą osóbkę.

Po chwili staliśmy przed szklanymi drzwiami. Spytałem się:

- Wchodzimy?

- Nie, będziemy tak stać na dworze i patrzeć, jak inni zapełniają swoje żołądki fast food'ami.

Oczywiście po wejściu nie obeszło się bez fanek. Ell udawała taką, która widzi mnie pierwszy raz i poprosiła mnie o autograf na czole.

- A nie chcesz buziaka?

- To też dobre.

I pocałowałem ją w policzek. To był błąd. Jedna z dziewczyn z tłumu krzyknęła:

- Ej, Li! Ja też chcę całusa!

Nagle całowałem tysiące policzków. Gdy skończyłem, ktoś do mnie powiedział:

- Ej, jeszcze ja!

- Kto mówi?

- Popatrz do tyłu.

Odwróciłem się i to, co zobaczyłem, zamurowało mnie.

- Cześć Danielle.

- Hej, co u ciebie?

- Nic się nie zmieniło.

- Racja, nadal rozdajesz całusy...

- A ty nadal tańczysz?

- Nie inaczej.

- Payne kupujemy te frytki czy nie?- Ell wreszcie się do mnie dopchała i uśmiechnęła.

- Cześć. Jestem Ellie Ewans.

- A ja jestem Danielle Peazer. Znana też jako tancerka i była Liama- uśmiechnęła się do mnie przyjaźnie i powiedziała- Mógłbyś zostawić mnie na chwilę z Ellie?

- Jasne- od razu poczułem, że chodzi o coś poważnego.

*Perspektywa Ellie*

- Chodzicie ze sobą?

- Nie, nie chodzimy ze sobą! Skąd ci to przyszło do głowy?

- Nie wiem. Ale daj mu się wyręczać, bo jest w tym boski!

- Jak długo z nim byłaś?

- To było dawno... Ale trochę z nim byłam.

Zauważyłam, że Liam podjada frytki, które były dla jeszcze większego żarłoka. Wiem, że w domu będzie spór o frytki. Ale co zrobić, jak marznie się na zimnie?

- Muszę już iść. Czeka na mnie.

- Leć. Opiekuj się nim, dobrze?

- Obiecuję.

Odwróciłam się w stronę drzwi, lecz musiałam jej jeszcze coś powiedzieć.

- Dan!

- Tak?

- Dziękuję.

***

Hej, hej, hej! Jeszcze raz Was przepraszam za szantażowanie was. Obiecuję, że następnym razem rozdział będzie dodany szybciej. 

Aha, i nie myślcie sobie teraz, że wszystko będzie różowe i piękne. Nie, nie, nie.

Mam dla was jeszcze jedną rzecz.

Kto tego nie kocha?

Czekam na Waszą opinię,

Laurel xoxo