Rozdział 9, część 1

Ten rozdział jest dla moich koleżanek i kolegów. Dziękuję, że tak zryliście mi psychikę. Tak Hope, o Tobie też mowa. A tak w ogóle, to pamiętajcie jeszcze o koledze Johna- ma na imię Luke. Wstawiam go jako kolejną osobę w tym opowiadaniu. Może nie pojawi się w tym rozdziale, ale obiecuję, że będzie z nim jeszcze dużo tekstu. 

*Perspektywa Jade*

- Jak długo będziecie w Australii?

- Miesiąc.

- CO?! A kiedy przyjedziecie?

- Trochę później. Chcemy tam zostać tydzień więcej, no wiesz, poopalać się i tak dalej...

- Szkoda, że nie możemy z wami jechać- odpowiedziałam z grymasem Niall'owi.

- Nie smuć się- założył swoje ulubione okulary, co od razu wprawiło mnie w humor.- Przecież wiesz, że Ell ma szkołę, a nawet jakby nie miała, to nie możemy was wziąć. Pokazywałem ci już chyba regulamin między nami a "Modest!", co?

- Nie, nigdy mi nawet o tym nie mówiłeś.

- To w skrócie więcej niż 14 stron zapełnionych po brzegi drukiem Arial 8.

- Ciekawe, ile ci to zajęło.

- Co?

- Przeczytanie tego.

- Nie umiałem się przy tym skupić. Nie wiem dokładnie, ale z dwa miesiące mi to zajęło.

- Żartujesz?

- Nie, i to wcale nie jest śmieszne. Ale to jest- i zaczął robić ze swoją twarzą dziwne rzeczy.  Śmiałam się tak głośno, że obudziłam Zayn'a, co jest na prawdę wielkim osiągnięciem. Niall go nie zauważył i nadal się śmiał. Zayn zakończył jego wycie zasłaniając mu usta dłonią.

- Ciszej nie szło, nie?- pytał nas z wyrzutami.

- Ja przynajmniej jestem cicho w nocy...- Niall nie odpuścił.

- Ej!

- No właśnie.

- Powtórzę ci to kiedyś... Zobaczysz!

Nagle nieoczekiwanie z kanapy wstała Ellie.

- Co tu tak głośno?- spytała nas zaspanym jeszcze głosem.

- Wolisz nie wiedzieć...- powiedziałam znowu wchodząc w zły nastrój.

- Dostaliśmy propozycję zagrania jeszcze kilku koncertów...- powiedział Zayn.

- To fajnie! A gdzie?

- W Australii.

- No to już NIE fajnie- powiedziała, podkreślając przy tym wiadomo jakie słowo.

- Nie będzie ich miesiąc- nie wiem, po co jej to mówię, skoro i tak już jest wściekła.

- Nie, no nie dobijaj mnie.

- To dla nas wielka szansa...

- A dla mnie wielki dół. Takie pytanie- czemu nam nie powiedzieliście?

- Sami o tym nie wiedzieliśmy. Kochany "Modest!" powiadomił o tym wszystkie osoby pracujące w tej branży, oprócz nas. Taki mały szczególik.

- Czemu ich tak nie lubicie?
- Między innymi temu, że w trasie śpimy po kilka godzin, nie możemy brać was...
- I swojego jedzenia- dodał Niall.
- No i nie możemy chodzić na żadne imprezy.
- No, to teraz rozumiem.
- Chłopaki, przesadzacie. Dostajemy darmowe żelki!
- Niall, TY dostajesz. Bo zanim my dojdziemy do ciebie, zostawisz nam same opakowanie.
- Czas to pieniądz...
- Racja Niall, ta robota jest dla ciebie idealna. Dzięki niej nie pracujesz jeszcze w KFC- Zayn wiedział, co odpowiedzieć naszemu żarłokowi. Jeszcze- dzięki słowom wypowiedzianym przez Zayn’a nie przestawałam się śmiać. Niall miał jednak asa w rękawie.

- Wow, taki suchar, że aż piernik- popatrzyłam z powagą na blondyna, który odpowiedział mi miną "Bitch please". 
- Boże, z nim ja żyje?- chyba odpowiedział mi na to pytanie, każąc Irlandczykowi tańczyć Harlem Shake'a… Bolały mnie już usta od tego śmiania, ale nie umiałam przestać. 

I tym oto sposobem obudziłam resztę domowników.
Co sie działo potem? 
Wolę sobie nie przypominać...
***
Przepraszam, że nie pisałam tak długo, a jak już coś napisałam to wyszło do dupy. A jego długość też mnie nie zadowala... Nie wiem, czy nie przestać pisać. To boli, kiedy liczba osób czytających ze września zmalała o więcej niż połowę...
Nie mam weny. Chwilowo. Jeszcze raz was przepraszam. 
Postawcie pod tym (a raczej połową) rozdziałem komentarze. Może mnie zmotywujecie do dalszego pisania. Czekam.
Laurel xoxo